Dilek ağacı oldum, Şeytân ve ifritlere
Hayâlî umut oldum, uhrevî züğürtlere

El açan dilenciler, bekliyorken kapıda
Varlığımı veririm ve hatta bir çırpıda

Her varlığı terketmiş, hiçlikte bir züğürdüm
Varlık tozunu bu gün, bu hiçliğe süpürdüm

Acz u fakrımla ben, bu dünyada fâhirim
Varlık kirinden rûhen, âzâde ve tâhirim

Dünya denen topu da, vurup attım tâ tâca
O da yetmedi yırttım, takıp sivri bir kanca

İçimde bir dünya var, yerle âdetâ yeksân
Mavi âsımânında, mihr ile mâhı noksân

Herşey uçtu elimden, varlıktan bir madûma
Herşey un ufak olup, döndü bir avuç kuma

Birgün olacak elbet, beden haşarata leş
Işıkları gözümden, çekip alacak güneş

Kim unutulmamış ki dünya denen konakta
Elbet kaydımı düşüp, koyacaklar bir nokta

Soner Çağatay 21 Aralık 2010 / Wuppwertal
Kelimeler:
fâhir: övünen
tâhir: temiz
mihr ile mâh: Güneş ile Ay