Fakirlik bu ülkenin değişmeyen kaderi,
Sözü-nazı geçenler akıl-izan fakiri…
Demokrasi denilen sistem geleli beri,
Halka düzen biçenler ölçü-mizan fakiri…

Emaneti bilene vermek cahili bozar,
Dayısı olanların eli her yere uzar.
Eline kalem alan yağa bandırıp yazar,
“ışık” saçan aydınlar ilim-irfan fakiri…

Bölüşürler keyfince büyükbaşlar pastayı,
Kendilerine aslan, gariplere sus payı.
Can simidi misali tutar amma çapayı,
“Milletin efendisi” hasat-harman fakiri…

Kâr etmez zalimlere zerrece kanun-yasa,
İkbal arar zayıfın üstüne basa basa.
Bitmez kimsesizlerin çektiği çile-tasa.
Gücü elde tutanlar insaf-vicdan fakiri…

Hep kurnazlardan yana döner düzenin çarkı,
Zenginin kasasına akar paranın arkı.
Helalle geçindirmek kastiyle evi-barkı,
Sel gibi ter dökenler kese-cüzdan fakiri…

Hangi birini saysam, sıkıntı o kadar çok ki,
Her biri bağrı yakan öyle zehirli ok ki.
Kime anlatacaksın, Marko Paşa da yok ki,
Bin bir çile çekenler çare-derman fakiri…

Bir ülkenin hududu top-tüfekle çizilir,
Lakin huzur destanı didinmekle yazılır.
Sahipsiz kalan vatan, kaderine üzülür,
Yorgun düşmüş topraklar ağaç-orman fakiri…

Yoksa düşer miydik biz böyle garip hallere,
Açar mıydık el-avuç, ilik emen ellere.
Yansımaz Yaradan’ın rızası amellere,
Dini maske yapanlar inanç-iman fakiri…

Veli BOSTANCI