Belki de hep vardın,sen beni seviyordun,
Ta ki seninle tanışıncaya kadar bilmezdim.
Yaşamak,yalnızlıkla tanışmak istiyordun,
Sonra seni sevdim,sen gibi,
Arada el oldun,kırdında kalbimi.
Ama herşeye rağmen hayatta,
Sevdik biz birbirimizi çokça.
Her ne kadar zor da olsa,
Sevdirdim beni uzaktan uzağa.

Herşeyden önce tabiki inanmalıydım,
Ve öyle bir inandım ki varlığına;
Seni seviyorum derken aşkla,
Utandım bu kadar çok sevilmeye.
Bir anda kanım oldun,canım oldun.
Hiç de unutmadan dediğin gibi,
Belki de kaderdi bunların hepsi.

Sana ben süprizler yapmak isterken,
Senden yanıt alamadım kaç zaman.
Sonra da sevdiğini kanıtlattırmak için,
Uzunca affedemedim güzel kalbini.
Ta ki birkaç damla daha akıtıp,
Sevginin tertemiz havasını koklarken,
Yeter nazlım dedim kendi kendime.

Ben sen hüzünlü kalbimle severken,
Tüm zorluklar ve engeller içinde,
Çaresizliğimle senden az sabır bekledim.
Biliyorum canım,sevgini iyi biliyorum;
Bundan dolayı her ne kadar yansakta,
Ve üzsekte birbirimizi zaman zaman;
’Bırakmayalım ellerimizi hiçbir zaman!’