Düşün ki, sevdiklerinden, doğup büyüdüğün topraklardan, çocukluğuna ait düşlerden çok uzaklarda bir yerdesin. Her güneş doğuşunda yeni bir güne başlarsın biraz olsun unutursun uzaklığını..Sonra akşam olur.. Yorgun ve yıkık sokak lambalarının altından geçerek yalnızlığının ikametine gidersin..


Dört duvar kapanır üzerine..Konuşursun,anlatırsın , anlattıkça ağlarsın kendine..bağırırsın ama öyle sessizdir ki çığlıkların yitip gider yankıların duvarlarda..ne seni soran olur ne sesini duyan.. Naralar atar ve eyyy diye bağrırsın..sonrasında "heyyyyy kimse yok mu?" diye bağırışların sürer.. yoktur kimse..


En çok olmasını istediğinde senden çok uzaktadır ve belki başka bir sevdaya yelken açmıştır..Kıvrılırsın ve yüreğinin içinde büzülürsün.. kıvranırsın.. kanarsın.. Geldiğin yerler gelip çakılır usuna.. Düşünürsün hep yaptığın gibi ama bu sefer düşündükçe üzülürsün.. Her üzüntünde ise yine düşünürsün..


Acılar ki, zemheri kadar karlı, uzak bir yol gibi uzun.İşte bu yüzden yürek kaleme, kalem deftere küser...

kalemine yüreğine sağlık kalemkar dost.