NEREDESÝNÝZ

limaný belirsiz gemilerden kurtardým kendimi
bulut kanatlý rüzgarlarýn vadettiði yalancý cennetleri gördüm
terkediyorum artýk çorak yüreklerin kördövüþlerini
demir kepenklerini eritmeye çalýþýyorum her gün paslý yüreklerin
karanfil kokan sevdalarla bir keþiþ sabrýnda umutlar iþliyorum yakama
kendimi ölümlere mahkum ediyorum

bütün ufuklarý dalgakýranlarla çevrili yaþamlar gördüm
korku tanrýsýnýn plastik fantastik armaðanlarýna hapsolan insanlar
þatafatlý törenlerle cellat yalanlara sunulan sevdalar gördüm
cinayetler gördüm alkýþlar eþliðinde kutsanan
çocuklardan baþka kurbaný olmayan savaþlar gördüm
kendimi ölümlere mahkum ediyorum

beynimi kendi bedenime düþman kýldým
hapsettim sevdiðim bütün tadlarý düþlerime
kuþandým tepeden týrnaða umutlarýmý
bir mum gibi erirken bedenim yastýðýmýn altýna gizledim ölümü

kendimi ölüme mahkum ettim bütün ölümleri kendime
seviyorum yaþamý çocuklar kadar ve ondan vazgeçiyorum
sevda uðruna yaþam uðruna
alayla bakýyorum dünyaya umutla

düþününki topraðýn þehvetidir yaz yaðmurlarýnda kokan
yaþama sevincidir kucaklayan
aþkýn hýrçýnlýðýdýr tufanlar ama aþkýn
ve ben iki arada bir derede ben vurgun
ben dümensiz gemilere çizilmiþ rota
göðüs cehenneminde volkanlar besleyenim
bir fitil gibi ateþlemem bedenimi bundan
yüreðim atmasada olur ölmem insan tükenmedikçe ben
yutkunmalara katýk edilen görüntülerime
duyarsýzlýklarý örtbas etmenin telaþý acýmalar
zehir zemberek kinleriyle ölüme bel baðlayanlar belli
ya siz neredesiniz ey insanlar


Mikail Daðlar