sen gidince

sen gidince boþaldý sanki bu þehir,
yollarda kimseyi göremiyorum artýk...
kaldýrýmlar sessiz,
ýþýklar sönük!
gecenin yüzü hep bana dönük,
uykularým boðuk,
gülüþlerim aciz,yýpranmýþ
ve bir kaç hatýra gereksiz...
eskiden kalma alýþkanlýklar iþte yürüyorum amaçsýz
ve sen her adýmýmda ayak izlerimdesin,
buralarýn tadý yok sen gidince;
istiklal boþ,
ortaköy yorgun...
sen gidince o kadýköy sahilleri daha bi soðuk sanki,
üþür oldum esen en ufak yelde,
þimdi gel de;
uyu bu gece...


sen gidince hafif sarardý gökyüzü sanki;
hasta olmuþ bulutlar,
benim gibi adýný sayklar dururlar her gün!
yaðmurlar yaþlanmýþ sanki
aðýr aðýr arþýnlýyorlar istanbul’u...
sen gidince bu þehir gibi bende kaybettim ismimi,
þimdi kim ne söylese
üzerime alýnýyorum!
döneceksin diye bekliyorum saatlerce,günlerce...
yaðmur biriktiriyorum ellerimde,
yýldýzlarýn ýþýklarýndan oyunlar yapýyorum kendime,
ya arabalarý sayýyorum ya kaldýrým taþlarýný.


sen gidince;
kanatsýz kuþlar gibiyim,
gidemiyorum bu boþ þehirden...