Söyleme sakın!
Ses çıkarmadan bekle karşımda,
Gözlerini uzaklara mı dikersin;
Beni mi seyredersin bilmem!
Ama söyleme...
Dışarda İstanbul’a özgü trafiğin sesi
Ve bir kaç ayrılık inlemesi;
Yeterli.
Bırak kuşlar bir süre cıvıldasınlar,
Ne olur dokunma gökyüzüne;
Gökyüzündeki hayallerime
Bir süre mavi kalsınlar!
Sen hiç bir söz söyleme;
Kibirini at yüreğine
Ve ellerini koy göğsüne
Vicdanını dinle.
Akşam olsun,İstanbul’a ay ışığı vursun;
Yıldızlar konuşsun
Ama sen sakın ses etme!
Ben ayrılıklara tövbeli,
Şu ufacık gönül mahallemde
Biraz mutlu kalalım...

Ses çıkarma aşkım;
Bulamasınlar bizi,
Gemiler gelsin geçsin tersanelerden ve limanlardan.
Bırak mendil sallasın elalem;
Sen ellere uyma!
Kokun burnuma dolsun,
İstanbul kıskansın tenini;
Gülyüzünde güller açsın
Bahar imrensin gülüşlerine...

Ama ne olur konuşma!
Olur da feleğin çemberi dönüverir yolundan,
Şaşar rotasından
Ve bizi bulur en olmadık anda...
Mutlu kalmak için en iyi yol;
Saklanmak hüzünlerden ve kaderden...