kaldırmalıyım artık gönlümü bantlayarak
yepyeni bir hüzün koymalıyım sol tarafıma
sevinçler ise şaşırtmalı beni
kimden nereden geldiyse
bir tebessümü dudaklardan alıp
gözlerimde yeniden yaratmalıyım…

acı hiç olmadığı kadar derin
kuyulardan çekmeli gerekirse gönlüm
içtiğim suya
sardığım tütüne
ulaştırmalıyım onu da ciğerlerime…

ve hiçbir şey ayrılığı anlatmamalı
ne şiirin içinde gezinenler
ne romanda patlayan bir tüfek
sadece benim olmalı bu
“susmalı” her şey çekilmeli
/dostluklar kanatılmadan
yalnızlıklar çoğaltılmalı/
ve sadece ayrılığım konuşmalı…

sadece benim ellerim buna şahit olmalı
görmemeli bir çift göz. bakmamalı
derin bir kucağa da sarılmamalı
kavuşmak ayrılıktır
asla bu da bende yanılgı olmamalı…

söze bir ağırlık da katmalıyım
konuştukça ceylan sekmeli kaya dibinden
bir o yaraya bir bu yaraya
düşmeli artık belki de
bu yalnızlık kokan kâğıdıma…

/elbet bu bir avcının avını almaktır /

sözüm birilerinde derin bir yara
birilerinde derman olacak
bir merhem olmalı…

bir şeyler olmalı evet
değişmeli bilinenler
bir ömre ezberletilenler
ama yeni ve taptaze durmalı …

durdurmalıyım artık bu gidişatı
kabuklarımı atmalı
yeniden başlamalıyım şimdi
yeniden…

İRFAN TEMEL