bu dersini de anlayamadım hayat
parmağım havada kaldı anlamına itiraz
hiç başlayamadım söze ,yasaklıyım sanki
kırıntılarını topladım ekmeğinin teneffüslerde,az az…

yine gece olur yoksulluğumuzu hatırlatır anam
bir bacı müzik ile kadınlığını şenlendiriyor.çaresiz mi?
zenginliğe nasıl da emanet duruyor bu bedenler,bu kentlerde
yürek yerde oturuyor susarak minderde, öyleydi nenemde
fışkıracak gibi sanki birikmiş öfkesi, sabrım da öyle!

dalıyor köylerime acı , tarumarım mezar başlarında
yıllar sonra topraktan mermer oldu babamın mezarı
ölüm ne şık duruyor şimdi onda…

ne zaman bir sükut uğrasa evimize
bir trene ağıtla bindirirdi bizi anam
binip ablama giderdik
hayat dokundukça canımızın tellerine
inip küfrederdik
sonrası dil sürçmesi yasaklı bir lehçe işte…

hayatın bacak arasından fırlamış
kitaplarını tutuyorum,unutuyorum
tüm kepenklerini indiriyorum şimdi zamanın
sessizce eyliyorum hayata itirazımı…

parmak kaldırıp kendime konuşuyorum
elektrikleri kesiliyor sık sık mutluluğumuzun ana
kaçak kullanıyoruz ondandır kesiliyorum dumana
Ürkütüyorlar, başlıyor göçü umudun
okuyorlar sanki canımıza…

ne zaman bir masala başlasa anam
nenemle kavga ediyor sanki gelinlikli kız halen
yetiştirme yurtlarından gelmişiz tarihin yalancısıyım
yetişemedik hayata kaldırmışlar
kandırmışlardı mermer ile ölümü…

/ bu arada babam hayat bilgisi dersinde öldü ölümünü…/

her neyse! sonrası
bir kaç dönümlük mutluluk sadece
iyilik sağlık,sürüyoruz yaşamı…

İRFAN TEMEL