1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1711
Okunma

DÜNYA KÜÇÜLDÜ GÖZÜMDE
Hüzün topluyorum İstanbul’un kaldırımlarında
Gecem ermeden güneşin sıcaklığına
Kaderime isyanlarımı yüklüyorum
Sesiz ve derinden benliğim duyuyor beni birde sessizliğim
Alev oluyorum yakıyorum her tarafı
Yanan ben oluyorum yakan İstanbul geceleri
Sessizliğimi bozuyorum yalın çıplak kaldırımlarda
Umuda koşmak istiyorum umut benden habersiz
Haykırışlarım kifayetsiz kalıyor yamacıma yanaşan acılı gözlerde
Yutkunuyorum zehir zemberek sözlerle yitik oluyorum
Umutlarımı okuyamıyorum bana bakan gözlerden
Dert oluyorum limansız rotasız gemi
Koca âlemde bir başıma çığlıkların arasında kalıyorum
Sesim kıslıyor nara ve haykırışlarımla
Duyanım bakanım elini uzatanım yok
Anılarım canlanıyor yarım kalan beynimde yitik kalıyor benliğim
Dert yolcusu oldum gecem eriyor sabahına
Mermiler sıkıyorum beynimin her hücresine
Ölmek geciyor benliğimi tanıyan beynimde
Tutunamıyorum İstanbul’un daracık kaldırımlarına
Nefesim yetmiyor soluk alamıyorum
Gözlerimin baktığı her yerde kahpece tebesümleri
Gökyüzüne uçuşan şerefsizlikleri görüyorum
Titreyen benliğimi ısıtmak için geçmişime sarılıyorum
Umutlarımı yükledim beyaz güvercinin kanatlarına
Yıkılıp düşmemek için bu İstanbul’un kaldırımlarına
Tutunmaya çalışıyorum şerefsizlerin cirit attığı bu meydanda
Ölüm şerbet olmuş bir yudum alsam da
Ne fayda gayri bu yaştan sonra yaşasam da
Derdim avare olmuş benliğim ona esaret
Hücrem yüreğim olmuş yüreğim sahipsiz
Tebessümler ihaneti anlatır duru sade bakışların altından
İstanbul’ da yaşamın haykırışlarındayım
Koca dünyada bu başı ucu belli olmayan
Karabalığın kesme keşin içerisinde
Bir başıma yalnız ve yürekten hastayım
Yaram derindir ne merhem alır nede fitil tutar
Yolum ölümden öteye gidilecek mekândır
Son bir tebesüme bakılacak en güzel ihanettir
Dert katarları oldum sesiz yüreğimin çığlıklarında
Sona doğru koşuyorum koşar adımlarla
Korkmadan ardıma bakmadan başıma gelecekleri hesaba katmadan
Son kurtuluştur benim için Azraillin tebessüme
Yâ da zebaninin yüreğime üfleyeceği son nefes gibi
Tatlı bitiştir fani ömrüme verilen nefesin son saniyeleri
Gidiyorum İstanbul’un daracık sokaklarından
Hüznümü geride bırakacak hüznümün matemini kaldıracak kimsecikler yok
Umutlarımı satıp ben gecenin karanlığında sessiz sedasız
Onurumla gidiyorum yarınımı aramadan
Yitik kalmış bir yaşamın yürüyüşündeyim
Tut ki ölüm alnımdan öper
Tut ki yaşanılmışlığım hayal ve suniydi
Tut ki aldığım nefes sadece bir rüya idi
Bir tek gerçeğim var geride kalan hayatımı adadığım üç goncam idi…
Onlar da yok ne bu günümde nede yarınımda
Yitik kodular beni bu koca İstanbul sokağında
Ölümü özledim onları özlediğim kadar
Hayatı yaşayamadım onlara yaşatacağım kadar…