Kusuru mükemmeli arayışıydı belkide
Kendine sığınacağı bir boşluk ararken
Bir tülbent yeterken ağrıları sıkıştırmaya
Beyaz bir duvak istemişti yüzüne
Ve sadece bir ısırıktı aldığı, zehirli elmadan

Bir hayat kurmaktı, kurgudan da olsa
Bir ağaç istiyordu huzurla uyumak gölgesinde
Yoktu tamamlayan düşlerini
Umudunu bataklıkta ki timsahlara yedirmişti
Küskünlüğünü siyah meleklerin kanatlarına astı
Süslerle kandırdı sürüklenen bedenini
Bir tebessümdü beklediği hayatın kurtlanmış ağzından

Beynini kemiren bir fareydi düşünceler
Kanını emiyordu güzel yüzlü vampirler

Kan bulaşınca iyiliğin sayfasına
Bütün bir ömür bekledi yağmurları
Susamıştı türkülerin çağlayan gibi sesine
Kavuşmak için sevdiğinin bağrına
Tel bağladı akşamın göğsüne
En çaresiz, en umutsuz gününde
Kıyasıya vuruştu, firari gecelerle

Ve gizlerinde kadınlığının, secdeye vardı
Ve canıyla besledi, ümidin kuşlarını