Damıtılmış naftalin kokuları sinmişti
Aralı kapılar ardı boşluklardan

Doğa’ydın
Sahiplenmezdin bunları sen

Tekinsiz bozgunlara karışan
Yabanıl karabatak akşamlarında
Kol kola intihara yürümek uğruna
Ada iskelelerine
Sığındın

Yüreğinde kınında mazlum duran
Bir hançerdi yaşamak
Huzur bulmak için
Yok sayılmış zamanlarda sabır yerine
Ar damarını çatlatmayı yeğleyen

Tecrit edilmiş çam gölgelerine vuran
Uyurgezer ve bakir
Çetelesiz düşlerin vardı
Onlar sustukça yalpalayan dalgalarla
Ten sarkaçlarını gere gere hesaplaşan

Yalnız pörsümüş aşkın iliği tutmazdı
Yürek teğelleri

Dili çözülür müydü
Avucunda sakladığın bedevi muskalarının
Tutuşturulur muydu bir kez daha
Kül altında soluksuz bırakılan çıra

Sahiplendiğin boşlukların yüzüne
Teker teker ve son kez çarptı
Naftalin kokularına hasret bırakılan asi kapılar…

Öyle bir deniz’sin işte.
Öyle bir doğa’sın işte

Değil
mi

Necdet ARSLAN