Aşk şiirleri yazmayacağım bir daha
Anlatmayacağım, büyütmeyeceğim seni hecelerimde
Bir güvercin sürüsüyle gelmeyeceksin ötelerden
Yavaşça girmeyeceksin imgelerime
Yerleşmeyeceksin dizelerime…

İçine aşkını koyduğum tüm şiirler bana ait değil artık
Ellerimde büyüyen, dilimde şarkı olan, çağla erikleri dişleyen
Saklambaç oynayan, ip atlayan, kaybolan, ortaya çıkan
Ve uçsuz bucaksız vadilerimde arsız yediveren güllerince büyüyen
İçten ağlayan çocuksu bakış
Dışı gülen yüz bana ait değil

Bir keşiş sabrıyla geceler boyu en kuytu yerlere taşı şiirlerimi
Kanatlarını kır dörtlüklerimin, parçalara ayır beyitlerimi
Sil sözcüklerimi, noktaları savur dalgalara
Sonra hayalimden çık git, solan gökkuşaklarınca
Usul usul, geriye bakmadan, mağrur ve utanmadan…

Hasretinden soluksuz kalan düşlerimin yangısını
Bir ilkyaz akşamından sızan yalnızlığımın sancısını
Bütün sokak lambalarından korkup kaçan içimin yabancısını
Damarlarımda dolaşan ateş böceklerinin sevimsiz hancısını anlatma bana!

İyi bilirim, kül rengi şafaklarda dağlarımın içinde üşüyen ateşleri
Ve hasrete hasret akan ırmaklarımda yanan köpükleri
Seni sende kaybetmenin yükünü sırtlandığım kadar
Beni sende unutmanın tarifsizliğindeki gizleri de bilirim.

Bu yüzdendir ki bir daha aşk şiirleri yazmayacağım
Hayalimden çık git, solan gökkuşaklarınca
Usul usul, geriye bakmadan, mağrur ve utanmadan…
Boşuna arama, kendini bulamayacaksın mısralarımda.

Necdet Arslan

15. 12. 2007