Suskun gecelerimde hep bir dügüm attım yanlızlıklarıma,
Bir gün birlikte çözeriz diye.
Bir sokak karanlıgına dönerken gecelerim,
Hırçın yüregime gem vurdumda susturdum.
Sisli bir Kasım sabahı seni ugurlarken,
Ellerim titriyordu farkında degildin.
Farkında degildin sevmelerimin acısını nasıl yaşadıgımı,

Yüregimde sanki kara kış vardı donuyordum.
Yüregim bir kuş korkaklıgında titreken,
Sen gidecegin trenin hangi perondan kalkacagını düşünüyordun,
Ben üşüyordum,
Sen gitmelere odaklanmıştın çoktan,
Belkide bu bir kaçıştı.

Sevgiden,
Aşktan.
Ve o sesi duyunca kulaklarım,
Çaresiz oldugumu bir kez daha beynime yazıyordu gözlerin.

Bir trenin vagonları geçerken gözlerinden yavaş yavaş,
Bir ölümü çagrıştırıyor du ayrılıgın.
Bir sisli Kasım sabahı sen gidiyordun.
Ama yanlız degildin.
Sadece buna seviniyordum biliyormusun.
Bir kişilik biletle iki kişi yolculuk yapıyorduk,
Belkide dönülmez uzaklıklara.

Şimdi biraz eksik, biraz yarım kaldım,
Eskisi gibi degilim artık.
Duygusuz kaldım,
Aşık olamadım, sevemedim biliyormusun.
Biliyormusun emanetim halen sende,
Seninse resimlerin var bende.

Her Kasım ayı gelince titriyor bedenim,
Bir haber,bir tren ,bir gemi bekliyorum.
İnan çok çaresizim,
Çok ta yanlız.
Ya gel yada emanetimi gönder,
Gönder kalbimi.
Gönderki sen içindeyken öleyim..

Şair Cengiz Yılmaz Kasım2010