Sana çok eski bir mahallenin en güzel şiirini gönderiyorum…

İstanbul’un kayıp hayatlar taşıyan sokaklarında vazgeçtim âşık olmaktan…
Ne sana, ne de bana benziyordu Gülizar’ın köşe başında ki bekleyişi…
Her araba kornasına uzatılan kafaların çaresizliği vazgeçirdi beni sevmekten…

Sana çok yakın bir mahallenin en dertli şiirini gönderiyorum.

Köşe başındaki ucuz lokantaların önünde, yanında bavuluyla bekleyen gençlerin ümitleri sağladı hayatta kalmamı…
En değerli cümleler, en değersizlerin diline mühür olunca vazgeçtim konuşmaktan…
Ne sen gibi bakıyor bu şehirde yıldızlar, ne ben başımı göğe kaldırabiliyorum utanmaktan…

Sana çok yabancı bir mahallenin en umutlu şiirini gönderiyorum.

El tutuşmaların sıradan, öpüşmenin moda, sevişmenin alkolden olduğu gayri meşru bir şehir yok etti bendeki sevgiyi…
Her aynaya baktığında farklı suret görür mü insan?
İkiyüzlülüğün hipermarketlerde satışa çıktığı zaman anladım senin suretinin kıymetini…

Sana kayıp bir mahallenin en acıklı şiirini gönderiyorum…
Kalemimde derman, sözlerimde ferman, gönlümde hicran kalmayınca unutucam seni…
Bu zaman öyle bir zaman ki! Ne dermansız, ne fermansız, ne de hicransız bırakır beni…
Adını en değerli koydum… Sakın kaybetme bu bendeki en kıymetli seni…

*Sana sessiz bir adamın sonsuz dizelerini gönderiyorum…


THLKY