Zor zanaat oldu sevmek...

Taksimin ara sokaklarındaki ucuz fahişelere döndü aşk...

Tek gecelik gülümsemeler, sade bir merhabanın ardından gayri meşru nefes alan çocuklar...

Ya ben çok kahpeleştim bu dünyada...

Yada onlar bendeki o bitmek bilmeyen sevgiyi, kürtajla aldılar.

Neden böyle olduk biz kardeş...

Sen dostum derdin bana, aynı tasta tek kaşık yerdik

Anamızın aşını...

Kim kime kazık attıda kestin attın

Bu eğik gezen başımı...

Hayat yapmadı bizi böyle be... Atma suçu kimseye...

Kaderin günahı yok ki, o da masum bu sefer...

Makdül arama etrafta biz işledik bu cinayeti...

Sen orda ben burda kaldım...

Aramızda sadece dokunulmamış bir sevapla...

Yıllar geçti üstünden bir kalem kaldı elimde...

Vuruyorum sayfalara...

Canı acımıyor hiç...

Az biraz can yakıyor belki ama,

Hoşuna gitmiyor be kardeş...

Acınası bakıyor çizdiği satırlara...

Süslü laflar çok bende, hepsini kullanıyım sana

Heyt be dersin belki, döktürmüş bizim hayta...

Şimdi balık tutuyorum kardeş, tek başıma...

Yanımda bir ufak,

Elimde bir olta,

Dilimde o hezeyanlı şarkı

Aklımda sen,

Suratta manasız bir tebessüm,

Ama yalnız...

Yalnızım be kardeş...

Aşk, dost, eş hepsi gitti...

Kimse kalmadı geride...

Sen uzaklaşınca benden iyi olan her şey gitti...

Bir bedenim kaldı geride...

Ben bile bana tahammül edemedim bir iki sene...

Sen gittin ya kardeş, bütün iyi şeyler İstanbul’un en eski semtine

gömdü kendini...

Şimdi ne zaman üsküdardan kız kulesine baksam

Seni görürüm...

Hiç oturmadık ona karşı belki ama...

Neyse kardeş,

Dedim ya zor zanaat oldu sevmek,

Aşk meşk zaten yalan, bir sen vardın bende kalan

Onuda çaldı bu semtin parıltılı ve ilgi çeken bütün yalan suratları...

Geri döneceksen eğer gelme artık,

Henüz kahpelikleri kazıyamadı bu eller...

Sen derdin ya hani,

’Bırakmadı yakamı şu şehrin kahpe elleri’

Bırakmadı kardeş... Bırakmadı yakamı bu şehrin kahpe... El leri...