SENSİZİM -2

Sensizim,
Her seni götüren gecemin ardından bakarken,
Sensiz kalıyorum yine.
Ve sessiz bir o kadar da,
Tutmaya çalışıyorum gözyaşlarımı.
Olmuyor…
Sanma çocukluğumdan,
Dayanamayışlığımdan sanma!...

Ama söz geçer mi bulutlara,
Laf dinler mi hiç.
Yağdıracaksa yağmuru,
Koparacaksa fırtınayı,
Kim ne diyebilir ki ?
Çaktırır şimşeklerini,
Bakar şöyle bir karanlığa, korkuturcasına.
Ve sonra söndürür bir bir ateşleri…
Bir benim ateşim kalır içimde.
Bir beni söndüremez sensizliğimde yağmur damlaları.

Çünkü;
Her gidişinde gelişine hazırlarım kendimi,
Her şeye rağmen çöker üzerime gökyüzü.
İzin verme çık önlerine,
Ama olmuyor işte.
Geceler acımasız ve sen pranga vurdun ayaklarıma.
Kesiliyor ayağımda yollar…

Sensizim,
Elimde asi bir sekiz atar,
Ve üç-beş şerefsiz kurşun,
Gözünü kan bürümüş hasretimin.
Art arda ateş ediyorum,
Öldürdüğüm sensizliğime.
Ama durmuyor,
Taki sen dönünceye kadar sensizliğin kalp atışları…

Oysa,
Oysa sen dönünce,
Senin olmayışlığında canavar kesilen hasretim,
Uysal, masum bir çocuk oluyor varlığında…

En gücüme gidense,
Varlığının son bulacağı vakti beklemek;
Sanki idamını bekleyen mahkum misali.
Sinirleniyor elimdeki silah,
Sabırsızlanıyor çılgınca çektiğim tetik;
“-Hadi vursana öldürsene onsuzluğu” diyorlar.
Ama sensizliğe kurşun işlemiyor ki,
Karanlığı bile sekmeyen kurşunlarım,
Öldüremiyor, yıkamıyor yere sensizliği…


YENİLİYORUM HER DEFASINDA,
BU NE SENİN SUÇUN NE DE BENİM..
SUÇ KURŞUNLARIN…

İŞLEMİYOR YOKLUĞUNA…!!!




İbrahim ALTIKULAÇ
“Senin Uğruna”