Yalnızlıktan mı söyle ? Meyven ne kadar acı ;
Nicedir zikredersin, dağı elma ağacı?

Senin gibi var mıdır, yalnızlığına gülen?
Kaç çoban gelip geçti ? Dibinde gölgelenen...

Eğilmeye başladı senin gibi bedenim ;
Dalından kızak yapan, o güzel çocuk bendim.

Seni beklemek yordu, beni koşmak bilesin ;
Eskiye benzemiyor, rüzgara duran sesin.

Gündüz güneşe gülen, nerede yaprakların?
Uzun kış geceleri, sevgilisiydin karın.

Beklemek ne güzeldir, öyle koyun koyuna;
Seni de getirmişler feleğin oyununa.

Kaç yıl oldu saymadım, görmeyeli biz, bizi ;
Haberin olsun artık yakarlar ikimizi.

Seni harlı ocakta, beni de cehennemde!
Şimdiden yana durur, ateş benim sinemde...

Kimler yanılttı beni, senin bilirdim cennet ;
Kalubela’dan beri, kardeş mişiz ebencet.

Çıplak kalmak ne demek, tadıp da bir bilseler;
Üstümüze uymuyor, ne gündür elbiseler.

Kolunu versen bana, yine bir kızak yapsam;
Remzi Dayı dövse de, hüngür hüngür ağlasam!

Gördün ya akibeti, dağ çıplak, ova çıplak;
Yalın ayak gelmiştik, gideriz yalın ayak...

Küçüldükçe küçüldük, artık büzülüyorum;
Kuşlar ne yapar sensiz, o na üzülüyorum.

Hadi aç kollarını, bu bir ölüm busesi!
Sarıyor dört bir yanı, şimdiden kanat sesi...





Hayrettin YAZICI