Gezginin hüznüyle yürüdüm raylar boyunca /avuçlarımda ay tanıklığıyla hercai gülümsemeler
Tükenirken bu dehlizlerde/ Açılacak kapılar dağılacak sis
Apansız bozuk bir imla ele verir günden güne azalan bilgeliği
Gerçeğin kıyısında hep üşüyen bir kuş cesedi
İçimizi yetim bir düş eritir gün be gün
Öznesiz ayrılığın son bakışı kadar kesindi melodi
İstasyonlar birleştirir sabrın çiçeklerini

Ayrılığa eğimli sonbahar alışkanlığı gibi/ uzanır raylar tren ıslığıyla
Bu atlasta aşk olanaksızdı
Asılsız bağlandık güneşin yakasındaki karanfile
Akrep ile eş zamanlı/uzanıyorken tüm raylar ayrılığa
İlk bakışta derinlik solur yürek kıvrımları çemberin dışında kalan yalnızlığımızdı

Bir şiirdir zamanı bölen istasyon seferleri
ve ben gezginin hüznüyle yürüdüm raylar boyunca
Şimdi pusuda bekleyen kent uykusuzlukları başkent rüyaları kıvamında
Koşmak istiyordum tutku doğuran saatlerde
Yolcuyduk herkesin bir hikâyesi vardı/ anlamıştık artık
İstasyonlar birleştirirdi sabrın çiçeklerini ...