manidar bir yalnızlık gece karaltısına saklanmış sanki
biliyorsun oysa çıplaksın adamakıllı
seyreltilmiş rüzgar ferah esiyor sanıyorsun önceleri
umurunda olmuyor tenine değen nem taneleri
ruhuna kırmızı sarhoşluğu karışınca
yenine saklanmış
güfteler düşüyor sonra diline
ne çok seviyorsun sarhoşluğu be deniz
sonra
eşkiya makamında bir küfür dağıtıyor havadaki sakinliği

’’ben seni değil seni sevmeyi sevdim’’

şarkı sanıyorsun ama değil!
bir müddet sonra farkediyorsun
geminin çoktan rıhtımı terkettiğini...



kendini işgal etmelerin dışında usun berkemal
aslında biliyorsun
Şatt_ül Arap suları kadar kavgalısın kendinle
hayatın verdiği ne zaman yetmiş ki ademe
yetmişiki sustalı esaret yapışmışken yaftana
bunlar da idare_i maslahattan!
öyle de demezsen çatlarsın yoksa...


bir günün zararından başka kuş konmamış kapına
denizler defol demiyor ya .
bu da yeter aslında sarhoş aklına...


ve çıkıyor kınından
vuruyor şakırdayarak denizin mavi şamarı
çarpıyor azgın boğa gibi suratına
her zamanki gibi
yine suyun gücü sessiz kayalara
her zamanki gibi giden kurtuluyor!
yine sopa g e r i d e k a l a n l a r a....



yürüyor uzaklara gece
açılıyor kırmızı yavaş yavaş
usulca laciden maviye kanatlıyor martılar
ve kahtretsin bitiyor gece
ve sen sızdıkça
o yine a y ı l a c a k birazdan....




yitiyor sükunet dağılıyor yavaş yavaş
düşüyor alnının orta yerine serencam
dönüyorsun yine kendine
ve
yine bilindik bir manzara
belâların şavkı uçuşurken yitik aklına

lût kavmine yazılıyorsun bir kere daha...



ToprağınSesi