aşk ile sızlayan her yağmur
yeniden ıslanmaktır
yeniden ıslanmak
iliklerim eriyinceye ihsan

alnımın kızıl gülü sevgilim
ne vakit söz can olsa bülbüle
yeryüzü baharını tasarlar

ne hazindir
ummazsın dirilişini ömrün
budaklar arasında çürür
henüz çiğ düşmüş gonca güller de ihsan

o zaman, nehirler utanmalıdır çölden
aykırığından yağmurlar sızar
bir duyu anlamını yitirdiği anda incelir
ne etsen durulmaz ihsan

gözbebeğinde sızlayan hêşin çıralar da ölür

büyük nehirler durmaz sürgündedir
iki yaprak ağırlığından morarır elleri
güneşi karıp geceye kandil tuttuğu zaman

yürür. uzun gölgeli düzlüklerde sudur
sudur gök suyunda uçurumlar paklayan

ey düşüncenin safirden bukağısı
iki gözüm sevdiğim
cam hamurunda billur tortularını soğutabilir insan

ne köprüdür yerkabuğuna, ne yoldaş. ne han
sade yol.

dön dönebildiğince
gittiğin kere ihsan

can küresinde kamçılandıkça gönül
yedi kat dibe iner
yedi kat yükselir nazar

azar dikenlerin ilenci, yadsınmaz elbet
acıtır çıldırasıya kendini kendiyle yakar

aşka rengini veren su, burcunda asılı
şem damlar şakağından göğün
avuçlarını sıcak tut, düşmesin gülün

sinende burgaçlananırken derin çağlayık

efkâr, lâtif güllere yaraşır
güller de sana ihsan