Hayatın ulaşılmaz yollarında yürüyorduk biz,
Adresi işlenmemiş,bilinmeyen
Haritalara çizilmemiş,bulunmayan.

Ama aynı fırtınada savruluyorduk
Aynı kalabalıkta ,yalnızdık.

Elimizi uzatsak,tutabilecek kadar yakındık,
Ve bir o kadar da uzak!

Ama aynı acıyı yaşıyor,
Aynı hasreti çekiyorduk.

Kendimize uçsuz bucaksız bir deniz yaratmıştık.
Sonunu göremediğimiz.
Özgürce yüzdüğümüzü düşünüp,
Avuturken kendimizi hergün.
Aşkın büyüsü ağlarını fırlattı denizimize.
o anda tutunup aşkın ağına,
Karar verdik aşkı hakettiği şekilde yaşamaya.
Nerde ve nasıl yaşanması gerekiyorsa!

Çünkü aşk cesaret ister,
Yetinmez korkak sevgilerle.
Fedakarlık ister, acı ister.
NE KADAR ACI ÇEKERSE İNSAN,O KADAR AŞKI HAKEDER!

İnandık ki bizim aşkımız,kendi kurduğumuz hayalde,
Hapsolamayacak kadar özgür,

Sınır koyulamayacak kadar büyük.

VE

En önemlisi,

Anladık ki!

Daha iyidir,yeni bir başlangıç yapmak,son da hapsolmaktan.

Hatice EFE