(Aşk bir sokak değil ki adres sorularak, aranarak bulunsun..Aşk yaşanarak öğrenilir ve her aşk kendini doğurur, büyütür, öldürür..)



Bir çıkmaz sokağın
Dik yokuşundayım
Yorgunum
Gideceğim bir yön yok
Durmak içinde uygun bir yer değil
Devam etmeliyim
Ya geriye dönüp aşağı yuvarlanacağım
Ya da yolun sonunu bulacağım

Hava bulutlu
Yağmur yağacak gibi
Uzun zamandır güneşi görmüyorum
Ellerimde ağır poşetler
Öylece yolun başında bekliyorum


Kaderimle başbaşa bırak beni
Bırak..
Benim için üzülme
Ne ilk ağlayışım bu
Ne de son acı çekişim olacak
İnan ki..
İçimde ki bu sızı bir gün dinecek
Kuruyacak gözyaşlarım
Ve yaralarım kabuk bağlayacak

Sen bana aldırma
Aldırma..kimsesizliğime
Çaresizliğime..
Ağladığıma bakma
Koş!
Sarıl kendi yalnızlığına
Benim yalnızlığımda
Benimle yanma

Acıyarak bakma bana ne olur
Kaçırma gözlerini gözlerimden
İşte karşında bir gerçek duruyor
Sende kendini buluyor

En büyük suçum sevmek oldu
Cezam ise yalnızlık
Hayattaki en büyük ödülüm
Bir çift yeşil gözdü
Derinliğine acılarımı gömdüğüm

Kaybettim hep sevdiklerimi
Tutamadım aşkın ellerini
Kaderimi yazan
Ne güzel yazmış
Değil mi?

Oy!
Beni bana bırakmayanım
Ömrümün yokuşlarında
Yalnızlığıma arkadaş olanım
Tut ellerimi..
Zindanlara mahküm etme beni
Tut çıkar aydınlıklara
Birlikte meydan okuyalım
Geç kaldığımız yarınlara.


Dil-ruba 05 Kasım 2010 Cuma