Sevda;
Yokluğunda seni yaşamaktır.
Sen yokken seninle olmak
Sarılmak sana sımsıkı, sıcaklığını hissetmek
Öpmek,koklamak.
Sensizken seni yaşamaktır
Sevda.

Gecenin bir yarısı,
Bulutlar arasında kalmış Ay ışığının
Aydınlatmaya çalıştığı karanlık sokaklarda
Yaşlı ve de yalnız bir adam;

Aniden, arka arkaya çakan şimşek
Ardından insanı ürperten şiddetli Gök gürültüsü
Giderek artan müthiş bir yağmur
Yaşlı adam dönmüyor geriye
Maksadı kuytu bir yer bulup oraya sığınabilmek.

Derken,zor zahmet bulabildiği,
Büyük bir ağacın kovuğuna sığınıyor.
Sigarasını yakmak için çakıyor çakmağını
Birde ne görsün! kendisini yağmurdan koruyan
O ağaç namı değer muhteşem ardıç ağacı.
Hani şu şiirlere konu olan.

İşte o ağacın kovuğun da
İçip,içip seni düşünmek,
Seni özlemek,
Senin adını sabahlara kadar sayıklamaktır
Sevda.

Seninle yatıp,seninle kalkmak,
Seninle yiyip,seninle içmek
San ki gerçekten sen gibi.

Ve nihayet;
Senin yokluğunu o ağaç kovuğunda hisetmektir.
ÖLMEK!...


Adil Muzaffer