Kaybolmuş bir dünyanın
Başımı döndüren çiçek kokularıyla hatırlıyorum seni
Küskün çocukluğu,
Gümüş çerçeveli fotoğrafta asılı kalmış
İnce sızılı bir resim gibisin.
Dilinin kusurunu, yüreğinin inceliğiyle telafi eden
Hasretle yâdettiğim zamanın ağırlığında kaybolan
Kayıp biri.
Her şey zamanında güzelmiş meğer.
Yaşanılanların her şey olmadığını anlamak için
Miş’li geçmiş zaman kelimeleri kullanmak yerine
Geniş zaman cümleleri kurmak gerekirmiş...
Meğer seni böyle,
Ölesiye bir hasretle anımsamak,
Anıları canlı tutmak değil
Yüzünü eskitmekmiş
Bunu yeni yeni anladım !..
Bütün iç seslerimin sesini kapattığımdan beri
Söylediklerin içimde yankısını bulmuyor artık
Çiçekler eskisi gibi kokmuyor.
Her şey yıllarca deniz gözlerinde kalmış bir batık gibi
Ne zaman elime alsam dağılıyor...
Ismarlama hatta birazda kaba bir çelişkinin ortasında
Sensiz olmak
Her gün biraz daha az,
Canımı acıtıyor !




hande