Her kar yağışında seni hatırlarım.
Seni ve en çok da yemyeşil gözlerini
Son görüşümü.
Bir hastane odasında vedalaşamadan ,
Ben yetişemeden kapadığın o güzelim ,
Kırları anımsatan,
Karadeniz’in sık ormanlarını,
Hatırlatan yemyeşil gözlerini.

Her kar yağışında ben herkesten çok üşürüm.
Gerçi sen gittiğinden beri hiç ısınamadım ya ben,
Ellerim ,ayaklarım yaz ,kış kar yağarmışcasına üşüyor.
Donuyor burnum yokluğunda yıllardır da,
Yalnızlığın buram buram içimi yakıyor kavuruyor.

Her kar yağışında aklıma gelen o soğuk Ocak.,
Ocak 15 .
Nedense gününü hatırlayamadım
Belki de o günü silerdim haftadan , hatırlasaydım eğer.
Yapayalnız getirmiştim seni eve ,
Bir başıma üstlenmiştim tüm gereken görevleri
Seni sorunsuz ,mükemmel uğurlamak için,
Bir bir ben aramıştım tüm akrabalarımızı,
Telefonun karşısında çıkanlara ,
Sanki komşumla ilgili haber verir gibi ,
Her şeyin bittiğini ,artık gittiğini ben söylemiştim.

Seni gelinler gibi temizlemişim hazırlamıştım ellerimle,
Tüm günü ve geceyi beraber geçirip,
Sabaha dek anlatmıştım sana ,
Tekrar tekrar tüm yaşadıklarımızı birer birer…

Hep korkarım çalan telefonlardan o gün bugün.
Hele akşam üstü saat dört gibi çalanlardan aklım çıkar.
O gün gibi gelir sanki 15 Ocak günü gibi.
Ayrılışın,vedalaşmamızın günü gibi.
İçim titrer açamam ben o telefonları.

Her kar yağışında aklıma sen gelirsin biriciğim.
Gittiğin, beni bir başıma bırakıp,
Verdiğim sözler duymadığını bile bile kulaklarına,
Korkma kardeşlerim ,babam bana emanet diye ,
Verdiğim sözler.
Sonra da hepsini tuttuğum ama ,
Senin yerini tutamadığım gelir aklıma.
Kızamıyorum onların vefasızlıklarına biliyor musun?
Her şeye rağmen sadece işleri düştüklerinde Abla diye aramalarına
Bunca yıldır bir kez bile sen nasılsın dememelerine kızamıyorum.

Abla olmak ,evlat olmak anne yeri tutar mı?
Anne gibi kim sevmeyi öğretir evlatlarına,
Kim sadakati yerleştirir,aile bağlarını,
Asla kopmamayı,
En kötü ve en iyi günde paylaşmayı,
Bir çift el,Bir çift yürek olmayı ,
Kim gösterir anne gibi.

Demek ki beceremediklerimden birisi bu,
Onlara her şey verdim de senin yerine,
Sadece öğretemedim insanlığı demek.
Anne olmadan olmuyor bunları bir çocuğa katmak.

İşte ben her kar yağışında seni hatırlarım gülüm..
Yeşil yemyeşil gözlüm.
Bir papatya gibi narin ,
Bir İstanbul Hanımefendisi hallerin gelir gözümün önüne,


O giydiğin döpiyesler,
Saçlarına taktığın tokalar ,
Yaptığın makyaj hafif ama mükemmel ,
Her şeyin bir bir gelir gözümün önüne,
Güzelliğinle,asaletinle , yeniden gurur duyarım.

Üşürüm ben kar yağışında,
Kaparım gözümü,
O soğukta senin üstüne atılan ,
Kürek kürek kara toprakları görmemek için,
Uyumak isterim bahara dek.
Karları ,sensizliği,annesizliği,
Soğuğu ve çaresizliği yaşamamak için.

Seni ne kadar çok özlediğimi düşünürüm sonra,
Damlalar tek tek düşerken yanaklarıma,
Yanıbaşımda yatan meleğim kızım seslenir,
Anneciğim ağlıyor musun?
Silip gözyaşlarımı seni anlatmaya başlarım ona,
Sanki anlattıkça seni, acılarım hafifler.
Gelirsin sende başucumuza ,
Dinlersin bizi kızımla,
Seni ne çok ve daima nasıl sevdiğimi.
Hiç ama hiç unutmadığımı ve de asla unutamayacağımı…

Canım Anneciğime…………

30/10/2010