Umutla aşkla geldim gönül kapına
Kırdın hayallerimi ittin kör bir kuyuya
Hangi yanından baktın ki bana
El gibi durursun varlığıma.

Gözlerinden düştüm, kalbim kanadı her yer kan revan
Ağlar şimdi halime içi yanan aşıklar
Öfke olurum sana başımın şakağından
İlaç dilenirim deva diye zamandan
Cesetimi ertelemek için toprağıma
Oysa yaşadıkça kirleniyorum hayata
Kayıbım oluyor en fazla aklıma.

Sen hala suskunluğun hiç bilmediğim lisanını konuşuyorsun
Ve bilmediğim lisanla susuyorsun
Beynimin çeperlerini yırtıyor
Vicdanını soyunup acımasızlığı giyiniyorsun!

Kim de görüyorsun sevgiye ait düşlerini
Benim gecelerim hala uykusuz
Bana şiirler yazdırıyorsun adına
Ölü şairlerden hırsızlama her gece!

Beni sensizliğimden tanır en çok şairler
Sevdasına kavuşamayan sevdalı Havva diye
Vah düşer dillerine kimsesizliğime eyvahlar dan
Bilmem öfkene dokunur mu sevdam.

Bana hayatın kalabalık bir yalnızlık olduğunu söylemediler
Neden bu kadar kimsesizim öyleyse?

İçimdeki öfkeyi susturamayacak kadar korkağım sana ama
seni kırmamak adına.

Kalbim yorgun düştü bu aşka
Gözlerin aydın olsun sevgili
Yüreğimin ayakları soğuyor yavaştan
Direnecek gücüm kalmadı, çekiliyorum savaştan
Artık tutunamıyorum hayallerime lime, lime
Aklım bölük pörçük karışıklığından!

Bilir misin sevdiğim
Ben hiç mutluluktan uçmadım yüreğime
Ama, delirmekten uçuyorum şimdilerde
Tüm sevenler acıyor ahvalime
Sanırım onlar da şizofreni ben gibi…

Hafize Hanaylı.