patladı
birdenbire
şubatın on beşinde
kaşları çatılmış kara kışın yüzünde
son nefesiyle çırpınan bahar

sanma buz tuttun
sanma ayazlarla ayazlarda unutuldun
bende bana susamış
baharlarca baharlardır yerin

çat kapı çıkagelen
soluk soluğa
kapılarda pencerelerde sarkan
hâlâ kardelen gibi ellerin gözlerinse
hala o eski esintidir
rüzgârla ateşle suyla beraber
güneşle ayla dolaşan
bir vebalı gibi öksürten aşkı.

patladı
birdenbire
renklerin renksiz yüzünde
gökkuşağınca kuduran varlığın.

baldan bal olan
damağımdaki tenin
melekleri kıskandıran
arşı tenimle soluyan tenin
ufalandı dağıldı
zamansızlığının her parçası
bir başka ana karıştı.
sanma soldun
sanma kayboldun


sen ben olmadan
ben sen olmadan
sen el oldun

varsa saadetin
huzurumdur

yaraya tuz basar
seni sensizliğinde yaşarım.

gözlerim sensin
kulaklarım sen

yok yüreğimde çürüyen çarpıntım
mayaladım içime seni
M A Y A L A D I M.


Abdulrızak Kılıç