Kalemlerim iğne ve kâğıtlar kumaşımdı
Harflerle kelimeler, manidâr nakışımdı

Dökülen göznurları, boşaymış be gözlerim
Tefekkür ateşinde, hergün fikir közlerim

Veda ediyorum ben, dostlarıma mecburen
Kaldı mı hayatımda, bana bir ümid veren?

Kalemlerim kurumuş, birer ince fidânım
Meyveye durmadılar, çok istese de cânım

Meyvesizdir bağlarım, her yer sapsarı gazel
Neylesin ağaçları! Bu sergerdân müptezel

Ben ilkokulda iken, tek bir hayâlim vardı
O hayâlime fedâ, uzun leyâlim vardı

Gözlerimden fışkıran, âb-ı seyyâlim vardı
Uzun yollar tepmeye, bitmez mecâlim vardı

Taşlı yolda yoruldu, bu küçücük talebe
Köye her gittiğinde, uğruyordu mektebe

Bahçesinde oynardı, çocuklarla körebe
Şimdi güzel okulu, içten, dıştan harabe

Bir vefa adamıydım, yoktu asla bir eşim
Gözlerimin önüne, geldi de o geçmişim

Liseye göndermedi, benim paragöz babam
Hadi tarlaya dedi, elde tırmık ve yabam

Biliyordum boşaydı, verdiğim onca çabam
Dağda hayvan otlattım, elimde ince sopam

Dağlarda koyunlara, çalmadım ince fülüt
Kitaplar okudum ben, şâhittir yaşlı söğüt

Boşaymış bunca emek, okumakta yok ekmek
Daha iyiymiş meğer, kalem yerine değnek

Keşke fülüt çalsaydım, dağlarda yanık yanık
Belki de kazanırdım, meyhânede bir katık

Bana ızdırap verdi, ilim, irfan, düşünce
Yırmı yıllık hayatım, hep çile ve işkence

Soner Çağatay Wuppertal

Kelimler:
âb-ı seyyâl: fışkırıp akan su
leyâl:geceler