Derdê dûrîyê min go tû nayê...
Böyle başlardı o esrik ve yalnız ezgi.Doğduğum topraklardan yaz söylenceleri taşır gibi ruhuma.
Ben yeşili yoksullukla bezenmiş o uzak topraklarda büyüdüm.
'Orası' ötekiydi.
Seslerin dahi öteki olduğu yığınların arasında insan doğdum,dünyalı oldum bir de…
Sonra yürüdüm…
Kendi sesimle halvet olduğum günden beri, müstehcen şiirler fısıldyor(muş) kulağıma rüzgar.
Sonra yürüdüm…
Tenleri renk renk,hüzünleri ve mutlulukları tek renk aynı korku,aynı koku bir sürü gecekondunun içinden bilmediğim kentlere,mektuplara,istasyonlara,kadınlara,çocuklara,kitapların dışındakilere,ışıklara,seslere,derin soğuk sulardan, küçük sığ insanlara,onların ellerine gözlerine,sözlerine,dinlerine, küfürlerine dokunup;Şimdi sen tüm bunları okurken yolumun Kadıköyden geçip,boğaza bakıp,arkası dönük mezheplere,çöplüklere,varoşlara ve erguvan kapısına ulaştım...


Özlemek fiilini,kulağından tutup çekiştiriyorum, azarlıyorum da…Bu zamanda sevmek dahası özlemek zor iş.
Ki bilir misin ‘aşka bezendiği gün unutur insan heybesindeki tüm harfleri’…
‘Seni seviyorum’ diye yazabilir misin? Benzetmelerden uzak durarak…
Ya da susalım mı (sevgili)
Şiire düşmüş parmak izlerimizden tanımasınlar diye bizi?
Sonra yürüdüm…

Sonra gördüm ki; yakıp yıkıyorsun yüreğindeki mağrur kaleleri
Kalemindeki imge tüten cehennemle
Ve ben yanmaya çalışıyorum belki elindeki aşk tüten filtresiz mısraya

Ben geldim…

Ve Hala sesime nihayet peşrev hiç yakışmıyor

Derdê dûrîyê min go tû nayê...

Harikaydı kutlarım

çok güzeldi.

ölen ruhlardı, kalan ise bedende elbise giymiş insanlar dediklerimiz