dışarıda buz gibi bir hava,
pencerelerde;
son yağmurun izleri var.
ve kimsesizler,
sahipsiz kuytularda,
ışıksız karanlıklarda uyuyorlar.
az ilerde;
evinden çok uzakta bir köpek yavrusu,
sessizce alıyor yolu,
aç ve susuz...
sahillerinde uykusuz,
yorgun dalgalar var istanbul’un;
kıyıya vurmuş yalnızlığı
kimse göremez acısını...
ve şimdi;
kimbilir kaç evde,
yaşlı gözler ve boş ellerle
ağlıyor ayrılanlar!
radyoda yine o şarkı,
acımasızca vuruyor kırbacını;
batıyor her sözü,
uyutmuyor...

şimdi;
nice aşıklar,
sevdanın kıymetini bilmeden;
ucuza tüketiyor zamanı,
israf ediyor;
umudu,yarınları...
şimdi nice gönüller;
SARMAŞ DOLAŞ AMA ÜŞÜYOR,
en sıcak yerinde aşkın!

kimse görmez belki;
kimse tanımıyor onu ama,
o bir yerlerde,
sessiz bir kararlılıkla yazıyor,
inadına döküyor satırları;
mısralara!
kimse görmedi henüz,
kimse anlamadı belki ama;
o hep aynı aynada,
aynı yüzü secdi.

bak donmuş orda,üşüyor elleri,
ve hala yazıyor;
inatla,
yürüyor AYRILIK ŞAİRİ...