Kan sızıyordu martının beyazında
Kanatları mavi bir balık-tuz bastım yarama
Kırdım cam bir haritayı
Yurtsuz kaldım
Uzadı sakallarım avuçlarımda zenebin
Bir gecede yaşadım koca bir çağı
Ve bir bıçağı sınadım Aort
Ölmedim




Boyum sığmıyor gölgeme Anne
Bu emanet benim
Bu duvar bu pencere
Bu oda bu tenha hüzün
Bu şiir benim



Senin değil dedi bir masal
Sandığım son ihtimal
Cekilip/Med
İtilip/Cezir
Anladım Fasit döngü
Ne uzak ne yakın
Ama merakım
İki şiir arasında bir bağlaç
Gelinmeyen bir aşkı
Gidilmeyen bir kent
Şimdi kim geç kaldı...
Ben mi sen/sen mi ben
Anladım nerde sevsem
Oraya benziyor gövdem



Şimdi yağmur yağıyordur o şehre
Islak kaldırım sesidir sabahıma düşen
Kırık pusula ve romatizma
Ağrısı mavi gülüştür oysa
Çarmıhdaki gece
Düşler asacagim çiğ iplere
Diyelim kendime sızarken labirent
Seni seviyorum/ seni seviyorum/seni



Ah oralar
Ya da o sevgili
Kurgusalım sesine tutunan hayalim
Ya da aşk/ yüzü dağlanmış masalım
Kemikleri yakılmıs bir kitabın
Dağına sürgün Anka’nın
Islak bir yağmura ağlamanın...



Bitmedi/ey bir ömrün bekleme nöbeti
Bendim hayatın/ Kraterlere çarpan yüzünde
Kırılan zamanın
Sonsuz öznesi....



----------



Cumali Çorbacı
KÖLN[ /