Davacıyım ey nefis, senden ruz-i mahşerde,
Şu üç günlük dünyada çok çektirdin sen bana…
Hiç dur-durak bilmeden keyif aradın şerde,
Olmazların peşinde, kök söktürdün sen bana…

Doluya koydun taştı, boşa koydun dolmadı,
Lakin beni gözeten bir hesabın olmadı.
Bu genç yaşta gül benzim durduk yere solmadı,
Gözlerimden sellerce yaş döktürtün sen bana…

Nasip-kısmet hissini bir kenara attırdın,
Makam-mevki hırsını şerbet diye tattırdın.
Üç-beş kuruş uğruna eşi-dostu sattırdın,
Nice masum insana kem baktırdın sen bana…

Öcü gibi korkuttun aklıselim fikirden,
Daha fakir eyledin beni gerçek fakirden.
Mahrum ettin kalbimi kanaatten-şükürden,
Elde olan imkâna kulp taktırdın sen bana…

Isınmadın bir türlü, hoşgörüye-saygıya,
Esir ettin gönlümü, yerli-yersiz kaygıya.
Bin bir öfke yükledin en günahsız duyguya,
Bir pireye kızdırıp ev yaktırdın sen bana…

Bitmeyen bir inatla, mal-mülk diye tutturdun,
Helal-haram demeden, her lokmayı yutturdun.
Bin hengâme içinde ahreti unutturdun,
Fani dünya yurduna gam ektirdin sen bana…

Sanki benmişim gibi en zekisi bu yurdun,
Her türlü meseleyi hep bana sorup durdun.
Yıllar yılı beynimi aç kurtlarla doldurdun,
Hayat mengenesinde can sıktırdın sen bana…

Zaman oldu yalvardın, zaman oldu yağladın,
İdrakimi eyledin, sağduyumu bağladın.
Karşı koyacak olsam, boyun büküp ağladın,
Bir yol bulup önünde diz çöktürdün sen bana…

İşte böyle ey nefis, dünya zalim sen zalim,
İkinizin eseri, bu melül-mahzun hâlim.
Umarım affa uğrar, varsa eğer ihmalim,
Hakka kulluk bohçamı sığ diktirdin sen bana…

Veli BOSTANCI