Babacığım

iki yaşında anımsıyorum seni
iki odalı gecekondunun balkonunda içtigin çayı
derin derin çektiğin sigaranın kapattığı yüzünü
boşluğa dalmış bakışlarındaki yalnızlığı
hatırlarmısın babacığım
gece yarısı iştan döndüğünde eve
saçlarımı okşardın incitmeden öper koklardın
bazen uyumaz gelişini beklerdim
karanlıkta ayak seslerinden tanırdım
uyuyormuş gibi yapıp gözlerimi kapardım
sen yine herzamanki gibi öper koklardın
o kadar sıcaktınki babacığım
hep gece olsun
hep beni öp kokla isterdim
hani bazı akşamlar saçlarımı okşarken yanağından iki damla yaş süzülürdü ya
babalar üzülmez sanırdım
anlayamadım o zaman seni babacığım
kocaman adam birde baba olmuş
niçin ağlar derdim
şimdi bende babayım
göz yaşlarını çok iyi anlıyorum
canım babacığım
bir bayram arefesinde hatırlarmısın hani
ayakkabı istemiştim sendende alamamıştın
bayram sabahı yastığımın altı boştu
yataktan çıkmayıp hüngür hüngür ağlamıştım
yanıma gelip saçlarımı okşamıştında
dokunma bana demiştim
herzaman oturduğun sedirin üstünde
başın önde iç çekişini duymuştum
o zaman anlayamadım babacığım
şimdi anlıyorum
ne kadar çırpındın bizleri okutmak için
iki göz gecekondu yıkık dökük
içinde on üç baş nüfus
geceni gündüzüne kattın karda yağmurda
bizim için çalıştın
bir kez dahi kahrosun demedin
bize hissettirmemek için hep güldün
bayramda hediye alamadın
ama en büyük hediyeyi sevgini verdin

şimdi yoksun canım babacığım
artık yanağımda hissetmiyorum dudağını
okşayan elin yok artık
sevgiyle bakan gözlerin yok
ölümün soğuk elleri yakalasada seni
sen hep sımsıcak içimizde yaşayacaksın
canım babacığım
17-03-1997