Herkes gitti asuman

Söndü bir bir umudun ışıkları
Cıvıl cıvıl bir meydan ortasında
Taştan korkak bir heykelim
Direnişin en kırılgan anında
Kendimi sana akıtmak vardı ya
Ne kadar rahatlarsa o kadar acıyor
Bu yükü dolu gözlerim.

Hep o bildik inilti
İniyor yamaçlarımdan
Çekiyor bulutlar gölgelerini
Hücrelerime ilikli sıkıntı sızıyor damar damar
Uğursuzluğuma yanaşıyor uğultu
Açıyorum hayat penceresini
Deniz olsam bu kadar susardım ...

Sokaklarda küflü tiner kokusu
Her şey gurbet yalakası olmuş
Döşümün tahtasını söke söke
Saklanıyor titreyişlerime sus payı
Bir yetim gülüşü yeşeriyor yanaklarımda
Yer yarılsa sığamam
Ben kaç taneyim asuman .

Bir daha dertleşmek yok
Sormak soruşturmak yüzleşmek yok
Kaldır yüreğimden şu aynasız enkazı
Bakışların demlensin bir daha
Dinsin bu çenesi düşük gözyaşım

Bir darağacı kondu rüyama
Asıyorum dünden kalan ne varsa
Siliyorum duvarımdaki yazıları
Annem kadar acıysa da
Ayaklarım kadar eski ve tanıdık

Sen yine ört üstümü
Kanasın nefesimin kiri
Bir gemi daha var belki o
Umudum bitmeyen hayalim
İyi değilim asuman iyi değilim ...