aynanın karşısında gülmeyi beceremeyen
yaşamın gerçeklerinde kaybolur
gün gelir
dönmeyi de unutur

Hasreti isa


beni
benim silahımla vur ki
cezasını yalnız ben çekeyim bu aşkın


bedeli ölüm olan sevdanın
ayrılık vaktini geçince
ay düşünce avuntu zamanlarına
içindeki yağmura tutulurmuş insan
karanlık
bir ceset gibi yatıyordu aramızda
farkımıza varmadan


can üzerinde kırılmalarla büyürüm ben
alışması zor
bilirim
beynimi zorlar kalbim
uykularda canlanır düşler
denizden geliyordu bulutlar
leyleklere sırt dönmüştü ağaçlar
aşkın ötesinde kaldım
konuşmuyor duvarlar


oysa sesin yansırdı eskiden
imgeler bana dönerdi akşam üstü
ben şaraptan uzak tutamadığım dudaklarımı
ıslatıp sana gönderirdim


içne kapalı bir mektup gibi
kaldım ortalıkta şimdi


gün sarkar bacalarından
soyunduk tenimizdeki tuz torbasını
suları kana bulayacak gözlerini çek rıhtımdan


imlaları bozuk bir şiirdir aşk


bir dönme dolaptır
jiletin ucundaki parmakların muhatabı
bedenin düşmelerin gül yanığı
sen batı yakasında üşüyen
bir gölgenin artığı


içimdeki bir katille pazarlığa oturuyor ellerim
ölümü beklemek ağrıma gidiyor
hep mi beklenir sevilen
bir kere de ben ayağına gitsem
uzansam boylu boyunca
neyim varsa çıkarsam üstümden
ölümle gerdeğe girsem


tövbeler dualara durur
ben minarelerin üstünde uyurdum


başlangıcı ölüm olsun ki yaşamak sınırsız olsun
olsun adın aşk


yabancı omuzlarda kendini avutmayı bırak şimdi
yalan gözlere gönül verme
çıplak bedenlere can veren ilah
kurşuna da sesi sen mi yükledin
söyle


çıkış yok
günden güne çürüyoruz
hangi ana doğurdu bu acıyı
kim emzirdi o irinli göğüsleriyle
kim uykusunda büyüttü çocukların ninnilerini
kim ölümle yüzleştirdi bizi
söyle


gölgelerin gülümsediği günler çok uzakta
demiryolu işçileri raylar döşüyor gözlerime
sesin sabahları çağırıyor uzaklardan
güller şafakta büyür
çık gel aşkım
umutların ortasından


İsa İnan

yirmi eylül ikibin on / şiirin dile vurduğu zamandır...

Dalgalara sesiyle can veren Deniz hanıma sonsuz teşekkürler. Susmasın yüreğiniz...