Ve kalkar o son tren yolcusuz ve yolsuz
Kim bilir
Gidişlerin ahu deliğinde kalışların yapmacık hoşçakallarını

Oysa bir savaştır hepsi hepsi
Kül rengi zamanların
Kan rengi elvedalarından arta kalan

Bir çocuk rüyasıdır sonrası
Ebetlerin
Aslalara yenik düştüğü

Gülüşlerim vardı bir vakitler benim
Gidişlerim oldu hepsi
Ki
Çehremde zehri yaşam kaldı
Hüznün vurgununda yelkensiz gemilerin yol aldığı denizlere vardık
Sonrası
İlk düşen ve yerden son kalkan yaşamaktı
Ki savaştı
Ölümler önemsiz yaşamlar günübirlik olmaktan ibaretti

Ve hazan düştü akla ki sevmek yalandı
Önce çocuklara anlatmalı
Hiçbir mutluluğun sonsuz kalmadığını
Sonra yaşamışları vurmalı
Bir yanlış içinde devri hüzne kapılmış yolcuları

Sonra sormalı
Kimin devri kimin nefesi
Ben ölürken sen ışıkları söndürdün
Ve bütün yalancı seyyahlar adına
Hiç sebepsiz yolculara ölüm adına kurşunlar sıktın

Şimdi hiç dediğim hiç söylediğimden ibaret hepsi
Kısacık
Bir ömrün
İnsanı adaletinin hayvani arsızlığı

Ki şeytan yalvarırken tanrısına
Âdem yasak meyvede kalandı
Havva henüz kadın aşk henüz cennet varlığıydı
Sonra düştü her şey aklın rüyadan düşüşü namına
Âdem ölmeden Habil ve Kabil adı yer etti doğmamışların aklında
Ki bu ilk cinayet son ölüm dediğinde dünya
Sustu melekler
Suskunluğunda devri cennet sesleri çağladı
Sonrası yıkımdı
İlk ölüm son ölümlü
Hiç bitmedi

Alıştım ben susmaya şimdilerde
Yalnızca susmaya
Ki
Sevmemeye
Ki
İnanmamaya
Ki
Gitmeye
Alıştım ben yalnızlığıma