Sahip olduğumuz en güzel varlıklar,
Çocuklarımız…
Esmer,sarışın,o renk bu renk gözlü.
Ne fark eder ışıl ışıl bakarlar.

Yorgun bir gün ardından,
Ayaklarımı sürükleyerek çıkarken merdivenleri,
Anne diye ses geldiğinde koşuyorum.
Artık önemi yok arkamda bıraktıklarımın.
Kötü bir iş günüymüş.
Gene maaş alamamışım.
Yada tartışmış laf işitmişim bir dolu.
Umurumda değil.
Artık onlar var.
Oğlum,kızım.


Her şeyden pişman olunabilir, hayatta zaman zaman,
Eşini çok da sevsen of der insan keşke.
İşini çok sevse de acaba deriz bazen.
Ama çocuklarımız onların sıcaklığı değme yanan gümbür gümbür,
Sobadan yayılmaz.
Hem gülmek hemde ağlamak istersin baktığında onlara.
Öksürse başını beklersin sabahlara dek.
Hiç uykun gelmez yüksünmezsin.
Sen aç olabilirsin onlar doyduysa toksundur.
Sen çıplakta olabilirsin ama onlara hayır deme şansın da yoktur.
Hep mücadele,hep ileri ileri baksınlar diye.
Bir gün öncelerini aramayacakları gelecekleri olsun diye.

Halbuki bir gün onlar da gidecek.
Sevgini başka sevgiler alacak.
Senin sardıkları kolları, başka kollara sarılacak.
Gözler o ışıl ışıl güzelim gözler,
Başka gözlerle buluşacak.
Kıskanacağız elbet bir parça.
Paylaşmak zor gelecek.
Hep annelerimizin lafları dilimizde.
Ama diye başlayan ben senin için
Saçımı süpürge etmedim mi diyen.

Olsun be can dostlarım.
Hayata onlar için başlamadık mı.
Soyumuz devam etsin,namımız yürüsün.
Varsın başka sevgiler doldursun kalplerini.
Varsın artık bayramlarda da gelmez olsunlar.
Varsın küçük her çocuk görüşümüzde,
Kalbimiz bir başka çarpsın.
Varlar ya.
Tattık ya anne ve babalığı.
Bırakın bizim yapamadığımızı onlar yapsın.
Bizim için bile olsa başkaları için değil asla
KENDİLERİ İÇİN YAŞASINLAR.
KENDİLERİ İLE BARIŞIK YAŞASINLAR.
SEVDİKLERİ İLE YAŞLANSINLAR.

Aynur Meydan