Zarafetiyle karşılar sonbahar bizleri
enkazı altında kaldığımız şehirlerin ucundan
koşarak gelen adam olup ünler adını sevdanın.

Her hazan mevsimi
yeni bir hüznün şarkısıdır söylenen
sarkık durur yaşanmışlığın köhne yanları.

Ertelenmiş hayatların izini süren gözlerle
matemine bürünür gelir hüzün
yağmur diriliği kuşanır her hazan vakti.

Cürmüm yaprak olur düşer harmanına sevdanın
sonbahar akşamları koyuluğunda
çalkalanır ruhum hayra yorulan rüyalarla.

Razı olunmuş bir hayata adanırım
göçmen kuşların ardında can kafesim kırılır
duygularım eşiğinde asılı kalır geçen yazın.

Esen sen misin adın mıdır sonbahar müjdesi
kaydı tutulur ikliminde sendelediğim yolların
fırtınalarla sınanan hayat ağacım kurur.

Aczimi fısıldar varlığım tutsak olduğum şehir kanar
hayat der yaşarım adını her sonbahar esintisinde.