şimdi yalnızlıklar ne çok ben çizse ufka tedirgin olur bulutlar
çünkü şehre dolan yağmurlar yorgundu gülüşlerimin üstünde








hüzün taşıyan karanlığım battıkça aynalarına
gecene değiyor ellerim
çizdiğin resimlerden
aralıksız taşıyorum acını
kimi ölümleri uyandırmadan ıslak gözlerine
bir çocuğun dudağıyla öpüyorum yorgun özlemlerini
belki de baharları başlatıyorum sokağının başında
gölgemden kalkan kuşlarına aldırmadan
saklı yüzümle toprağında duruyorum
çığlık bir yeşilin sevincinde
yüreğimi vuruyorum düşlerine
sabaha kalktığında gökyüzünün mavi olması
bu yüzden...






sus bir zamana kaçışın tohumunda uyurken aşk
sen umut renginde oradaydın
küskün ışığın teninde şiirlerim bencildi ama
çığlıklarım denizler kadar masumdu
ve ansızın serinlikti iklimim
güneşe bakan



kim bilir
dilleşsen yalnızlığımla dünü gün yapacak fotoğraflar
dallarımda uç veren meyveler tanıyacaklar seni
yanık tenli bir havanın gizinde uluyor yaşamım
ve takılıyor nefesim kimliksiz bir yolculuğa



şimdi ayarı bozulmuş bir sızının dilinde yoğrulmakta sözlerim

ellerimde bir avuç gözlerimdeki kenti büyütmekte