Gelebiliriz diyordum inanmadınız.

Tutulduğumuz eylül kıranlarından
uç verip gelmiştik.

Çıktığımız limana gözlerimizden
akşam güneşi çarpıyordu.

Mitosu nadasa bıraktığınız bahçelerin
virâne kuyularında,
eski bir yarayı yiyen kurdu
besleyen yüzünüz,
kendini bir an gözümüzde yuğdu.

İşte eylül ve ben diyorum,
bizi kış gibi karşılıyorsunuz.

İfadesiz yüzünüz ve siz,
eylül’ün bir bahar karşılaması
olduğunu görmezden gelip,
limanı martısız ve noksan
bırakıyorsunuz.

Oysa,
saçımızdan okşasaydınız
mevsim,

gözümüzden öpseydiniz
sevgili,

Işığımızı tutsaydınız
unutulmuş yanlarınızdık.

Gün dönüyor diyorum,
kayıtsız kalıyorsunuz.

Son vapurun köpürtüleri ile
çıkarken yörüngenizden
eylül’le ikimiz,
eteğimizi çekiştiren ılık yağmurları
gözlerimizde götürüyoruz.

Eylülü Bahar yapmanın talihsiz girişimi ardından bırakılan not:

Biz özlerinizden geçerken,
ayrıklar sizden olmuş
loğusa otu çiçeğe durmuştu.

Görmediniz...

Düş