Bir sen varsın
Bu şehirde durmama sebep bir sen varsın
Gözlerim masum, ellerim yitik bir aşkı tutuyor
Gecenin yalnızlığı sokaktaki kedileri bile ürkütüyor
Yalnız, yalnız düşlerle ezdiğim kaldırımlar sessizce halime ağlıyor
Bir sen varsın
Bir sen ağlayışlarıma ve gülüşlerime sebep

Her nedense sadece sebep olarak varsın bende
Herşeyime sebep olmana karşın öyle uzaksınki gerçekte
öyle ulaşılmazsın ki yüreğime, bedenime, benliğime...
Biliyor musun? sebeplerim olman bile güzel
N’olur
N’olursebepsizce nedenim olmaktan vazgeçme...

Şimdi daha iyi anlıyorum yalnız bakışların manasını
Kırık dökük kaldırımlara ürkekçe basan adımların
Biraz korkulu, birazda sitemli sesini daha iyi duyuyorum
Heybesine doldurup eşyalarını hatıralarını yola koyulan
Gurbeti kimsesiz bedenine sıla yapan kalplerin atışını
Daha iyi hissediyorum daha iyi anlıyorum...

Yüklendikleri yalnız heybelerine koydukları değildi elbet
Bir de yüreklerinin derin gözlerine sakladıkları vardı
Sevdikleri vardı mesala
Sevgilileri vardı, sevenleri vardı.
Gidecekleri gurbette yüklendikleri tek varlıkları olacaktı.
Heybesine ve yüreklerine sığmayanlarda hayallerde kalacaktı

Yalnızlık
Yalnızlık sebebsiz yaşamakmış
Belki de yaşlanmakmış.
Bu köhne şehirde kaldırım kenarlarında elleri kirli,
saçları dağınık, avuçlarını yoksulluğunun garantisiyle açmış
Bir umudu çağıran minik çocuğun gözlerine bakarak anla beni,
Yoksun bırakılmışların bakışlarında gör beni.

Ey ketum sevdiğim!
Ey ketum sevdiğim!
Bu şehirde sebebim olduğun için
Hayalimde yer aldığın için
Lisanımın yetmediği, herşey için
Senin için
Bende var olduğun için
Var ol
Sevdiğim Var ol...
Var ol...

Var ol...


Hatip ÇİÇEK