Tut ellerimden...

Yaşam kadar değerlidir bu aşk
hüzün yağmurlarının ıslattığı saçların
ve geceye karanlığını satan,
siyah gözlerinin buğusu şahittir.
gecelere bile sığmıyor benliğin.
ne yaşanacak bir kaderim,
ne de taşıyacak bir kimliğim
kalmadı artık. anlayacağın hiçim.
anlayacağın bu şehirde bir yitiğim.
hangi yağmur dökecek seni,
avuçlarımın içine damla damla.
hangi sel alıp götürecek,
aşkının ağırlığını bedenimden.

bilmiyorum artık hiç bir şeyi.
siyah gözlerinin en sakin,
en karanlık yerine başlatmak istiyorum
ömrümdeki bu son göçü.
şimdi, küllerim savrulsada etrafa,
ebediyeti çağıran aşkım,
hediyedir benden sana...

benim kadar çok seviyor mu gittiğin?
o, gözlerine hiç usanmadan bakıyor mu?
adına şiirler yazıp, sen diye ağlıyor mu?
hayalindeki bir tebessüme uykularını satıyor mu?
sevgili, seviyor mu seni ben gibi?
ardına bakıyor mu her gidişinde?
söyler misin sevgili, söyler misin?
söyleyebilir misin?..

ben en ağır yeminleri etmişken
içimdeki beni sen etmişken.
nereye gidiyorsun, nereye ?
yaralı bir güvercin penceremde
savurduğun aşkın kırıntılarını yemekte.
tut ellerimden gidelim birlikte
ölümün arka kapısından girelim
ruhu çıkmayan bir ölümün,
mutluluğunu yaşayalım...

Hatip ÇİÇEK