Kimi görsem yakama yapışır hayalin
Sonra solgun resimlerin…
Aşk hallerim kimliksiz kılarken beni
Yaralarım kabuk bağlamaz
Serseri kurşunlar gibi sözlerinden

Bir zamanlar hayatımı muhteşem kılan
Seninle aşk masalı gibi lahzalardı
Uykusuz gecelerime değmişti doğrusu
Ömrümüze birliktelliği kutsarken…

Ayrılık şimdi uzun bir fasıl oldu
Gözlerime yağmur, saçlarıma rüzgar karıştı
Her hüzünlü şarkılarda beyhude çığlıklarım
Duyulur

Adın “neresizlik” oldu
Ben hayali bir yolcu ardında hep gelen;
İsimsiz bir mutsuzluğun sürüngenliğinden
Gülüşlerimi yitirirken, yüreğim dimdik durur
Bazalt kaldırımlı kentin loş ışıklarında

Yüzmeyi aşk denizlerinden boğularak
Direnmeyi mısrasız kuytularda öğrendim
Ben uykularımdan doğdum
Sen yaşlanırken kaybediyorsun!
Yine de her şey “yaşanılır” gibi olsun
Varmalığım kimsesizler yurduna…

Bazen gece ortalarında uyanırken
Resmin olmayan duvarlara bakarım
Dört duvar dört boş köşeden ibaret olan;
Oysa geziniyorsun her bir uykularımda

Gün oldu herkesle dalaştım
İçimde sensizlik kangrenleşince…
Bazen kıyısında tutundum
Hırçın dalgaların,
Gözlerimde seni canlandırırken

Umut erteletmektir, varmasızlık yollarında
Seni aramak…
Seni bir sözcükle değil bin sözcükle andım
Göğün haritasını çizerken,
Maviliğine gözlerinden bakıyorum...
Ne bir Elmas ışığı ne de alacakaranlıklar
Sen olmayınca, ikisi iki birer sıkıntı


______________

Çoğu insan bir kere ölür ama birini sevip de ayrılmak
Bin kez ölmek gibidir. ZDY



EYLÜL HÜZÜNLERİ-2010