İNADIMA KAVİYİM

Vurgun yiyen sevdama, ölüm emri verildi,
Ecelin döşeğinde, can çekişir olmuşum.
Aşkın meydan yerine, darağacı kuruldu,
Boynumda yağlı urgan, tek başıma kalmışım.

Gelmeyecek visalin, umutsuz aşığıyım,
Ömür kervanı geçti, durakları şaşırdım.
Kamersiz gecelerin, yanmayan ışığıyım,
Bir görüş de gönlüme, bin sızıyı düşürdüm.

Geceye kanat taktım, bilinmeze göçerim,
Uykularım tarümar, şafaklar atmaz oldu.
Gönlüme zehir sunsan, şerbet diye içerim,
Kaçamak bakışların, sevdama yetmez oldu.

Seni dilek tuttuğum, yıldızlar söndü bir bir,
Hüzün düştü geceme, ruhumda ay tutuldu.
Artık kabul etmiyor, sensiz beni bu şehir,
Sanki Nisan yağmuru, gözlerimden kurtuldu.

Ati’mize baktırdım, bir muamma görünür,
Fallarım dolu dizgin, fincanlara sığmıyor.
Deli gönül efkârlı, matemlere bürünür,
Sanki sevda güneşim, asırlardır doğmuyor.

İnadıma kaviyim, sevmekten vazgeçemem,
Didelerimde ışık, zifirle boyansa da.
Aşkın tek kapısını, başkasına açamam,
Can evimin yapısı, alev alev yansa da.

İhsan ŞOLA