Ağlar gökyüzü mavi gözleriyle,
Ağlar yeryüzündeki insan,
Çığlıkları birbirine karışır insanla tabiatın,
Gözyaşları birbirine karışır,
Tanıdık bir ağıtta insan ile doğanın.

Sonsuz karanlıktaki mavi cennet,
Mavi cennette düşünen cinnet,
Tüm ağaçları kesilmiş
Ve kirletilmiş tüm suları cennetin.
Kara dumanlı şehirlerde yaşar olmuş insan,
Kara dumanlarıyla zehirlenmiş dünya insanlarının.

Kaçacak hiçbir yer kalmamış,
Gökyüzünde kir,
Yeryüzünde kir,
Bu mavi cennette bir cehennem yetişir.
Güneş yakar kavurur,
Sular akar savurur insanı artık.
Doğduğun dünya kâbusun olur.

Yaşamak için katlederken dünyayı insan,
Ne geleceği düşündü,
Ne gelecekteki çocukları,
Ne de gelecekteki mavi dünyayı.

Zehir solunması ve asit yağması,
Güneşin yeryüzüne kanser saçması,
Yağmurun sel olup da canlar alması,
Toprağın yürüyüp evler yıkması,
İnsanın açlığı ve cehaletidir.

Şimdi ettiğidir bulduğu insanın,
Düşüncesizce kirlettiğidir kâbusu.
Nesli tükenen onca hayvanın ve bitkinin ahıdır,
Ağıdının faili.