Uykusuz bir geceyi taşıyor kirpiklerim
gözlerim ufuklara çiziyor hayalini
içince sonbaharın derin sessizliğini
yine bir ney üflüyor ta içerime seni
biliyor musun belki ilk kez fena iyiyim
seni nefesliyorum kalbim duyuyor musun?

Bir uzun esarette hasretlenen yaşlarım
özgürlüğe akıyor elâ gözelerinden
bir hüzünlü şarkıyı besteleyerek sana
yataksız ırmak gibi arıyorken sesini
gülüşün susturuyor hıçkıran sözlerimi
susuyor musun şimdi?
Kalbim susuyor musun?

Gecikmiş bir baharın cilveli esintisi
nefesinden karanfil kokusu getiriyor
ruhumu sağaltıyor kokunla azar azar
bulutlar uçuşuyor üstümüzde hülyalı
hepsi de sana tutkun
hepsi sana sevdalı
hepsi de aşk yağıyor kalbim kuruyor musun?

Yağmurlar ıslatmıyor artık beni bir damla
ateşli bir deryâya kendimi kilitledim
bir zamanlar karşında tutuşan orman bendim!
de bana, hangi ölüm böyle büyük şenlikli?
bir ara dön de üfle yığılan küllerimi
yangınlar başkentini kalbim görüyor musun?


Kurtarmaya yetmiyor gerçekler beni senden
dün bitirdiğim portren birden bire canlandı
çapkınca gülümsedin kırmızı tuvalimden
hercai rengim benim
karanlık kokan mavim
beni bitirecekse bu sevdâ bitirecek!
seninle bittiğimi kalbim biliyor musun?

Damarsız yaprak gibi savruluyorum şimdi
ve kendini açıyor kilitlenen kapılar
senle cehennemde kar, cennette kor âteşim
seninle her tarafta sensiz hiçbir yerdeyim
sana savursa zaman, n’olur orada dursa?
duruyor musun yoksa?
Kalbim duruyor musun?


Filiz Bedük (Türk Dili Dergisi/2006)