korkmadığım bu engerekleşme
zindanlaştıramayacak aşka ulaşma sürekliliğimi
kıvırcık ve kırçıl eskiyecek yüzüm
kapıma zorla dayanacak öğle sonraları
ama artık ben hiçbir vakte çocuk olmayacağım
tükenmesin diye zamanın yüreği

durgun göllere ağlar içimdeki ırmak
gözlerimi kapasam aydınlığa haksızlık olur
hiçbir saate bakamam
ömrü kısalır diye cümle insanlığın
ve toprağa saklarım son çığlığımı
kimbilir beni nasıl tanıyacak...
mülayim taş umarsız ot haylaz böcek

düşlerimi bir köşeye yazacağım
orda bir kendime yer yok
gizemi bitmeden sonbaharın
hiçbir yaprağa dokunmayacağım
ürpertili olsun ufuklarım
yeter ki olsun...
yeryüzünü incitmesin düş evrenim
inanıyorum
hiç yalnız kalmayacağım

adlar bulmalıyım kendime yeni yepyeni
adımla da olsa kırmamalıyım son kötüyü
okyanusa her bir damla olandan sonraki buğu
yok oluyor sandığım anda önümdeki serap
bütün sevdalara
bir kum taneciği
olmalıyım

gidişim dönüşsüz olacak
nazsız
kıyamam
beklemesin beni hiçbir öykü
hiçbir gerçek
mevsimsiz bir karınca
renksiz bir rüya
yarım kalmış bir kucaklaşma
çıkmasın dışarı ardımdan
süreç ve tutku
ve yormadan hiçbir bulutun gölgesini
acaba karanlık beni ne kadar sevecek...


Kağan İşçen