Aşk evinden kovulmuş isimsiz avareyim
Aç! Gönül sarayını kimsesiz biçareyim

Sen istersen olurum bahçenin bahçıvanı
Atma sokağa böyle bir sevdalı civanı

Budarım güllerini yorulmam sabah akşam
Kanasa da ellerim bir defa bile bıkmam

Su taşırım gocunmam en uzak pınarlardan
Kova alır çekerim en derin kuyulardan

Bir gülü kurutursam, emir ver celladına
Batırsın dikenini garibin kanadına

Rengi solan o gülün yanağına kan gelir
Canım çıkarken benden belki ona can gelir

Zümridi camlarını temizlerim gün be gün
Sığındım sarayına eyleme beni sürgün

Nerelere giderim bak yine akşam oldu
Yalvaran gözlerime katran gibi gam doldu

Bari şu aşkım için sarayında oda ser!
Bu yaralı gönlümün çığlığına cevap ver!

Ben bahçede uyurum güller ile beraber
Yeter ki senden gelsin beni şad eden haber.

Sabah olur giderim bu çileli diyardan
Haberimi alırsın uzaktaki mezardan

Bir odanı çok gördün, bana bir mezar yeter
Tek bir gülü çok gördün, yeşeren kırlar yeter

Bahçende gül var diye sakın ha olma mağrur
Sonbaharda hepsini bir bad-ı hazan vurur

Soner Çagatay 1.07.2010 / 19:39


Kinayeler:
Güller: Segilinin saçları
Derin kuyular: Gözlerim ve kalbim
Yümrüt yeşili gözler: Sevgilinin gözleri
Saray: Gönlü
Bahçe: Sevgilinin koynu
Yumuşak yer: Sevgilinin gögsü
Bir dal gül: Sevgilinin saçı Uzun ince güller: Sevgikinin saçları