Ümidsiz koyma beni bu gurbette
Yalnızlığın kucağındaki yetimim
Yaşamadan anlayamazsın elbette
Vuslatına bedel verildi hürriyetim

Öyle bir zindandayım ki duvarsız
Yalnızlık yankılanıyor dudaklarda
Gönlüm de bundan sonra kararsız
Teselli aramaya sessiz sokaklarda

Ben hep kaybettim , gerçek bu işte
Şansı hiç olmadı bu yalnız adamın
Ben hep yandım, piştim kızıl ateşte
Hep içimde dindi yankısı sadamın

Alın yazıma koca harflerle yazılmış
Her şeyini kaybedeceksin birer birer
Meğer doğmadan mezarım kazılmış
Şu ruhum, hergün diri diri oraya girer

Ya erken ya da geç çıkıyor karşıma
Beni anlayan, seven gerçek bir dost
Neler gelmedi ki hayatta şu başıma
İşte o an çok aradım gerçek bir dost

Karanlığı dağıtan gözlerindeki ışıklar
Tünerdi loş odama o hüzün yarasaları
Yüzümü kaplamıştı sarmaşık kırışıklar
Seninle aydınlandı gönlümün odaları

Dört duvar yürüdüğünde üzerine üzerine
Bir mahkum gibi o hatıralarına koşarsın
Karanlığı yorgan gibi çektiğinde üzerine
Altında hıçkırarak çoçuklar gibi ağlarsın

Gurbeti ben bilirim ve sukutun çığlığını
Odamda yankılanan sadece kendi sesim
Ruhuma batırdım hasretin paslı tığını
Hayalin, kafa tasımın içinde mürtesim

Karanlığın dehlizlerinde kayboluyorum
Bütün mumları söndürmüş esen rüzgar
Odamın ortasında hayalini buluyorum
Ve usulca yaklaşıp sarı saçlarımı okşar

Gecede hayalindir odadaki tek yabancı
Geçip karşıma hiç konuşmadan oturur
Sanki gerçek olan odur, bense yalancı
O varken kalbimin nabzı birden durur

Hayalinle yendim yalnızlığımı burada
Onunla avundum hep sabahlara kadar
Aşkınla mest olup attığım her narada
Senin adını haykırdı bu sessiz sokaklar

Soner Çağatay / 01:30 / 23.4.2010